10 bin km öteden, payitahtı hilafetten, bir dünya cennetinden ayrıldılar ve suyun öte yanına, Asyanın uzağına, Moro’nun diyarına avdet eylediler. 9 Mayıs’ta Manila Uluslararası Havaalanına vardı ağabeylerimiz. Burada Kahraman Emre Ağabeyimiz onları bekliyordu. O gün Filipinlerin güneyine hareket edilmesi gerekiyordu, 24 saate yakın bir uçak yolculuğu olmuş ama durup dinlenmeden devam ederek bir diğer iç hatlar uçağı ile güneye gidilmesi programı vardı. Ne yazık ki uçak kaçırıldı ve bir gün Filipinlerin başkenti Manila’da geçirmek zaruri oldu.

Emanillah şehri… Nurların neşir merkezi, buradaki Nur Talebelerinin ifadesi ile Nur Fabrikası Manila... Gece yarı uyku ile burada bir-iki saat istirahat edildikten sonra sabah namazını müteakip Zamboanga’ya Osmanlının uzak Asyadaki burcuna hareket edildi. İki saatlik uçak yolculuğundan sonra ağabeylerimiz indiler Zamboanga’ya... Ellerimizde çiçekler, çelenkler, çehremizde tebessümlerle Türkleri bekliyorduk.

Ve birer birer çıktılar, varış kapısından..
Said’e talebe olmuş, Özadalı Mekkiler, Eyüp sabrı taşıyarak geldiler... Said Nur Şahin burcunda, Hulusi bir Kutlu müjde ile geldiler. Fatih gibi Gökkaya’dan indiler... Tuğrul gibi Akpınarlar geçtiler... Selamet’e varmak için Aslan oldu herbiri, Yıldız oldu Mehmetleri, Yıldırım Orhanları... Salih Uçaklara binerek geldiler, Mücahid bir eda ile Süleymani bir seda ile Delikanlıyız dediler...

Grubumuz ile birlikte derhal Kuran Hafızları toplantısının yapılacağı salona geçildi. 50 kadar hafız talebemiz ile birlikte Tahfiz Merkezleri temsilcilerinin de katıldığı bir toplantı düzenledik.

İhsan Kasım Essalihi Ağabeyimiz burada zaman ihtiyarladıkça Kur’an gençleşiyor manasını ve Kur’an’ın maanisini hıfzetmenin ehemmiyetini izah etti, sonrasında Said Özadalı Ağabeyimiz adeta Molla Habib oldu, İşaratu’l İcazdan Kur’an nedir tarifi nasıldır diye okuyor ve bizi zamanlar ötesi Kur’an iklimine götürüyordu. “Ben” demişti Üstadı, “Kur’an’ın sönmez ve söndürülemez bir güneş olduğunu bütün kainata ilan edeceğim.” işte Onun bir talebesi dünyanın bir ucunda Şems-i Kur’an’ı anlatıyor ve Kur’an talebelerini teşvik edip gayrete getiriyordu.

Fazla kalamayacaktık bu toplantıda, zira zaman durmak zamanı değildi, daha gidecek çok yer vardı. Ağabeyler hızla toparlandılar. Yaklaşık 50 saatten beri uyumamışlardı, evet gözleri uyumak istiyordu fakat zihinler ve kalpler olabildiğince uyanık idi.

Bizi Basilan adasına, Yakan milletinin diyarına götürecek gemiye bindik. İki saat sonra ada sahiline yaklaştığımızda Adanın Vali Yardımcısı Al-Raşid Sakkalahul ve beraberindeki kalabalık bizi bekliyordu. Askerler tarafından yoğun bir koruma ekibi arasında yemyeşil adanın içlerine doğru arabalarımız hareket etmeye başladı. Adanın değişik noktalarında “Türk Ağabeyler hoş geldiniz” pankartları ve Türk bayrakları asılmıştı.

Adeta Hatem-i Tai’ye misafir oluyorduk, günlerden beri hazırlıklar yapmışlardı. Buradaki öğle yemeği ve namazından sonra artık Lamitan’a hareket edebilirdik.

Lamitan... Jubaira Said bir kaç sene evvel nurlarla tanışmış ada sakinlerinden birisi idi. Kendisi yeni yaptığı eve taşınmış ve yakın bir zamanda evlenecek olan kızına bırakacağı evi ise, “benim burada iki evim olsun fakat Üstad Bediüzzaman’ın medresesi olmasın, olacak iş değil bu evi Medresetuzzehra’ya vakfediyorum” dediği evin önüne geldiğimizde artık heyecan dorukta idi, evin girişinde Medresetuzzehra, Fen ve İslam İlimleri Akademisi yazılı tabela bizleri asrın başına, necib Üstadımızın sevdasına alıp götürüyordu...

Evet derme çatma bir binadan içeri girdiğimizde bu dersanenin sakini 10 masum yetim La İlahe İllallah, La İlahe İllallah, Muhammedun Rasulullah diye bizleri karşılıyordu. Medresenin hafta sonları 264 talebesi vardı.
Gözlerimiz artık ceyhun olmuştu. Türkiye de unutulmuş, uykusuzluk da... Garipler diyarındaydık... Garip demek acayip demektir evet Filipinler bir acayip diyar. Bir ekilip bin sümbül yeşerten diyar... Ve tuba lil guraba....