Ekrem Abi’yi severim,  eski dostumdur,
Hâlim-selimdir, Allah’ın iyi kuludur,
Gurur, kibir nedir, hiç bilmez hayatında,
Lâtifeleri şirin, dostunun dostudur.

Okurken onu, şâir olmaya özendim,
Usanmadan her şiire hâşiye yazdım,
Şiir yazmak zevk-neşe vermeye başladı,
Ustalara çırak olmaya karar verdim.

Dostlar bizi davet etti er meydanına,
Elbet bunda var bir kerâmet, var bir mâna,
Acizâne indik şuâra meclisine,
Girdik koca pehlivanların arasına.

Rabb-i Rahim akibetimizi hayretsin,
Kalemimize kuvvet, akla hîkmet versin,
Mahcup olmayalım dost şuâra nezdinde,
İhlâs konuşsun hep, nefis haddini bilsin.

Ve…  girdim şiirin  esrârlı dünyasına,
Ahbabın o râna muhabbet sofrasına,
Kenardan seyreyledim, manzara güzeldi,
Yavaşça yanaştım sofranın kıyısına.

Otman, Cezerî, Turaboğlu, bir de Sefer,
Orada sevgi vardı, hüsûmet ne gezer.
Buyur ettiler sofradaki taâmlara,
Dedim, ey nefis! Bunlar dosttur, etme hazer.

Etrafa baktım da, sofrada yoktu Iraz,
Halbûki daha önce görünmüştü biraz,
Veli Ahi de vardı bir zaman sofrada,
İşleri var herhalde, yoktur bir garaz.

Kaplan dostumuz bazen esrârlı konuşur,
Uzak değil, yakına gelse iyi olur,
Şikâyetlerin sonu gelmez ki dünyada,
Mü’min mü’mini hazarda, “huzurda” bulur.

Iraz ki, bazen orda-burda kükrer durur,
Sanki elinde kılıç, gördüğünü vurur.
Aslında sohbete renk katmak istemekte,
İhvân atışınca adeta huzur bulur.

Rabbim dostları nefsin şerrinden korusun,
Hizmetleri çok, hasenatları bol olsun,
Dünya sevgisi hep beladır insan için,
Günahlarımız az, ibadetimiz bol olsun…