Yüreğimiz yanıyor, dünyada kan kanıyor,
Muhatap Ehl-i Îmân, İlâhî!... O yanıyor.
 
Hangi fiilimiz verdi, böyle cezaya fetva,
Kimlere ihanetle, geldi böyle bir ceza.
 
Batırdık Osmanlıyı, bilmeden elimizle,
Revaç buldu ihanet, buğz ettik kalbimizle.
 
İmârete karşılık; ihânet yakışır mı?
Kendi kardeşleriyle, sebepsiz takışır mı?
 
Hayır-hâhları için, fedâ etti canını,
Selâmetleri için akıttı, hep kanını.
 
Ama şimdi yok artık, haklarını arayan,
Yapılan ihâneti, hâli, fiili kınayan.
 
Müslümanlar sadece; dualar ediyorlar,
Allah’ım yardım eyle, mazlumlara diyorlar.
 
Birleşmiş Milletlerden, milletine inâyet,
Zaten kendi Devletleri, işliyorlar cinayet.
 
Üç maymunu oynayıp, görmüyorlar olayı,
Budur onlar için hep, zaten işin kolayı.
 
Uyanmalı Müslümanlar, diktatörler gitmeli,
Millet artık kendine, kendi olup yetmeli.
 
Hepsi de birer kukla, zulmediyor halkına,
Şahsi menfaati için, yapışıyor tahtına.
 
Böyle insanlık olmaz, Müslümanlık; hele hiç,
İlâhî!...  Zalimlere, n’olur artık kefen biç.
 
 Hak, Adalet şiârımız, önce bizde olmalı,
Kim ne şer yaptı ise; cezasını bulmalı.
 
Asgarî müşterekte, birleşmeli İslâmlar,
Bir Saadet Asrını, görmeli bu insanlar.
 
Fitneyi kovmalılar, birlik olup aradan,
Kusurları görmeyip, sarılmalı sıradan.
 
Silah yerine para; eğitime olmalı,
Cahilliği İslâm’dan, Müslüman’dan kovmalı.
  
Sonra inkişâf edip, hem maddî hem manevî,
Medeniy-yüt-tab’ etmeli, yıkılan her haneyi.
 
İhtilâfı kaldırıp; ittihâd eylemeli,
Herkes hür bir şekilde, fikrini söylemeli.
 
İşte o an bu dünya, sulh ve sükûna erer,
İnsanlık da ayrı bir, Saadet Asrına girer.