Beni şâir saymayın; ozan deseniz değil.
Olsa olsa nâzımdır: sanma onda da ehil.

Her manzûmede elbet, bir san’at kaygısı yok;
Fakat demeyin bunun san’ata saygısı yok.

Söze ağırlık verip mânâdan vazgeçmeyiz;
Kof mânâlar için de süslü lâflar seçmeyiz.

Hakka hizmet ederse her söz elbet mükemmel;
Bâtılda en parlak söz olamaz bizce emel.

Arûzla nazmedilen eski şiir güzeldir:
Beyit, kıt’a, rübâî, kasîde, nât, gazeldir…

Dehâ derecesinde söze hükmedenler var;
Cevherin kıymetini elbette sarraf anlar.

Âdil hükümdarların zamanında yetişmiş
Nice büyük şâirler ki, bu çok zor bir işmiş.

Fuzûlîler, Bâkîler, Şeyh Gàlibler, Nâbîler,
Bir ayrı vâdîde de Nef’î, Nedîm gibiler…

Saymak bile haddimin fevkınde bir hareket;
Okuyucum âriftir, beni anlar bereket…

Bugünki nesillere yabancı kavramları,
Mecâz yoluyla işler o devrin adamları.

Tasavvufî  hâlleri tasvîre yarar diye,
Dünyevî benzer hisler yazılmış; bilmem niye!

Çünki o günün edeb anlayışı böyleymiş.
Okuyan da anlarmış: mey ne, meyhâne neymiş…

Cehlin eline geçmiş bu mecâzî mefhumlar;
Hakîkat addolunmuş. Şâirlerse mâsumlar.

Gele gele şiirde yalnız aşk, şarap kalmış;
Anlamayan zâhirî mânâya bakıp dalmış.

Maddî âhenk durur mu, gidince mâneviyât?
Söze mûsıkî veren arûzu da çöpe at!

Edebiyâtımızda parmak hesabımız var;
Henüz onu kullanır âşıklarla ozanlar.

Fakat serbest bir tarzda yazılan cümleleri
Alt alta dizmek şimdi aldı şiirde yeri.

“Melâli anlamayan nesle âşinâ değil”
Eski zaman şâiri. Geçti gitti o nesil…

“Bir hoş sadâ” mı kaldı gök kubbede o günden;
Hoş geldin yeni şiir, elvedâ göçüp giden…

(Hoşâmedi mesajları yazan gönül dostlarına teşekkürlerimi arz ederim.)