Köyümün gülleri gibi; kokmuyor bu güller,

Her şey sun’î, riyakâr, yapmacık tebessümler.

Oynanmış genleriyle, hep kaybolmuş özleri,

Görürsün, çeşit-çeşit, maskelenmiş yüzleri.

Obezite ağaçlar, tatsız, yavan meyveler,

Her biri manken gibi, aynı boyda sebzeler.

İnsanlar da bakımlı, içleri kof ve kirli,

Dış görünüşe rağbet, hep sözcükler sihirli.

Nazarlar hep zâhire, iltifatlar peşinde.

İkiyüzlü olmayı, hiçbir kimse sevmiyor,

O vasıfla muttasıf, ne yazık ki; bilmiyor.

Aynanın önünde hep, dışyüze dönük nazar,

Empati eyleyerek, kalbine kılmaz nazar.

Evler geniş düzenli, içinde bir neşe yok,

Herkes ayrı âlemde, herkesin de işi çok.

Ev âletleri fazla, işler onlara kalmış,

Her insanda ayrı maraz, hâne halkını sarmış.

Bir araya gelerek, sohbet, haşir-neşir yok,

Her bir hayırlı işe, Billâh; muzır mâni çok.

Gel bir silkiniverip, özümüze dönelim,

Herkesi kardeş bilip, kardeşâne sevelim.

Meyveler hep tatlansın, Güller de güzel koksun,

Kökünden kopar isen, bilesin; Billâh yoksun.

Yoka, yok hayat rengi, o âdeme mahkûmdur,

Çalışmanın karşılığı, cerh edilmez hükümdür.

Önce çalış dört elle, sonra Dayan Allah’a,

Allah’a dayanmakla, kavuşursun felâha…