Hangi korkunun arkasında ümit, hangi ümidin arkasında korku yoktur? Evet ve hayırla neyi sobeledik?

Hadiselerin dip derinliğinde akan hikmeti okumak, yüzeyin akış yönünü gösterir bir pusuladır. Dönen dünya, deveran eden devirler, akan anlar; tekerrür edip dursa da hikmet akış, hakikat söyleyiş hiç değişmez.

Büyüklenen küçülür, azgınlaşan alçaltılır, isyan eden heder olur, zalim başka bir zalim eliyle zelil olur.

Günler değiştirilir. En kopmaz anda kopuş başlar, en bitti denilen yerde yeniden diriliş sürgün eder. Bahar öyle değil midir, yazın kışa dönüşü keza… Mevsimler boyu akar bu gün değişimi.

Fertlerin hayatı böyle olduğu gibi milletlerin hayatı da böyledir. Kur’an’da en çok Hz Musa (as) kıssasının geçişi düşündürücü değil midir? Yahudi kavminin yaptıkları ve başına gelenler anlatılmakla gerçekte bize ne gibi bir ibret ve hikmet ve de hakikat hatırlatması yapılmaktadır?

Kur’an okuyor muyuz?

Kafamıza, kalbimize, zihnimize, halimize ne kadar işliyor okuduklarımız? Yaran istersen Kur’an yeter; hayatımızda ne kadar etkin bu söz?

Birilerinin uydurduğu gelgeç gündemlere cevap yetiştirmeye çalışmak, hakikat tavafını yapmaya vakit bırakır mı?

Zaman ihtiyarladıkça Kur’an gençleşiyor. Demek en büyük gündem Kur’an; yaşayan mucize çünkü. O hayati merkezden kopmadıkça geçici rüzgârlar bir şey yapamaz.

Öfkelendiğinde hilm ile davranmak, nefsini değil de adalet hakikatini öne çıkarmak; evet söylenmesi ve yazması kolay fakat uygulaması zor. Kul olmak kolay mı?

Kur’an kulluk mektebidir. Kısa günün hikmetini de devirlerin hikmeti de öğretir talebesine. Korkunun ve ümidin kanatlarında hakikatin kab-ı kavseynine çıkarır; sonra yine insanlar içine, hadiselerin akışına bırakır.

Başlangıç ve sonuç; ümit ve korkunun pergelinde aynıdır. Zaman izafi, mekân gölgeli, hadiseler görecelidir zira.

Bu kulluk diyarında sabit olan Kur’an hakikatidir.