Beni soran olursa kim Hasan oğlu Maruf
Elinde kalem kağıt, yan yana dizer huruf

Bir zamanlar Batman'ı tüm dünya zannederdi
Meğerki şu dünyanın Batman kadarmış derdi

Bir avlu iki evde, babam, amcam yaşardı
Senede iki defa birbirine uğrardı

Anne yenge çocuklar içiçe idi dünya
Büyüdükçü değişti hayat bildiğim rüya

Amcalar mesafeli, dayılar kafadengi
Herkes ayrı bir alem, dünyanın yedi rengi

Babam az konuşurdu annem şiir gibiydi
Kardeşlerin herbiri farklı birer yapıydı

Kalp mi hayat merkezi, şuur mu anlamadım
Bir ora bir buraya, dolaştım adım adım

Ulucami yanında nur medresesindeydik
Demir, Uçar, Dolgunlar, huzur içre baş eğdik

Mektep başka bir alem, sokak başka, ev başka
Kitap-ders farklı söyler, buyur alaca aşka

İstanbul'da canlandım adım adım dolandım
Matbuatta neferken postaneye dayandım

Burada iki yiğit, Yakup ile Mustafa
Gönüller bir olunca, dert keder, huzmasafa

Gürbüz çınarlar gördüm gölgesi keyif huzur
Felek dedi ki, yeter, Adıyaman'a buyur

Oy aman Adıyaman, ne güzel insanlardı
Nurettin, Fuat, Sefer, Hasan abiler vardı

Dünyaevine girdim, eski tarz, usulunce
Geniş sandığım bu yol meğer hassas pek ince

Allah'ım bağışladı şükür, sıhhat, afiyet
Beşi bir altın gibi, verdi beş güzel velet

Maşallah deyin dostlar, nazar değmesin nazar
Büyüyorlar zamanla, biraz keyf, biraz azar

Ve kader izin verdi, kavuştum ilk vatana
Ailece bir bayram dönüverdik Batmana

Oyun gibi yaşadım, coştum, koştum, yaşlandım
Farketmedim yılları, çocukluk kalır sandım

Yarım asır dünyada, oldum dertli sevdalı
Çınara yetişmedim ancak tuttum bir dalı

Bir kalemle doğruldum, kağıttan âlem kurdum
Bir şiirle yoğruldum, bedi' nağmeye durdum

Şimdi geçmişi bazen kurcalayan bir adam
Bu ay, bu hafta derken tam elli yıl olmuş tam

Maruf şükretsin daim, dert yanmasın kimseye
Razı olsun lütf olan elindeki hisseye