Geçmişi tahattur ettim yine dün,
Şimdiye garîb gelen, hâlimiz varmış.
 
Yüksek de değilmiş, böyle yapılar,
Komşu, komşuyu tanır, selâm salarmış.
 
Mahalleler, o zaman, ağaçlı, ferah imiş,
Çelik-çomak oynayacak, arsalar varmış.
      
Büyük! Büyük, A.V.M.’ler yokmuş,
Tuvalet kâğıdını, kırtasiye satarmış.
  
Bir koşu gidilip, veresiye alınan;
Güler yüzlü; Mahalle bakkalı, varmış.
 
Enflasyon-meflasyon, bilinmez imiş,
Sene boyu, aynı fiyat satarmış.
 
Hırs, haset ve gıybet, hiç olmaz imiş,
Kanâat denilen zenginlik varmış.

Doğal gaz yokmuş, odun-kömür yanarmış,
Komşu/komşunun külüne, muhtaçmış.
 
Otobüslere, arkadan binilir, önden inilirdi,
Büyüğe saygı vardı, hemen yer verilirdi.
 
Şehirler küçük idi, insanlar tanınırdı,
İsmen selâm verilir, saygıyla alınırdı.
 
Mesâî tanzimini, namazlar belirlerdi,
Dükkânı açık koyup, namaza gelirlerdi.
 
Öğretmeni görünce; saygıya durulurdu,
En ücra köyde bile; İlkokul bulunurdu.
 
Telefon cepte değil; evde bile; yok idi,
Postanede; sâatlerce! Sırada beklenirdi.
 
Kredi kartı denen, menhûs nesne yok idi,
Mübrem olan alınır, hesaplar bilinirdi.
 
Televizyon yok! Sohbet, masal var idi,
Her kes bir tek odaya; diz-dize sığar idi.
 
Geçmişi andık yine, gözlerimiz yaş oldu,
Bir nostalji yaşadık, umarım ki; hoş oldu.