Her gün biraz daha büyüyen teknolojinin bizi birbirimizden ne kadar uzaklaştırdığının farkında mıyız? Hatayı sadece teknolojide aramak ne kadar doğru onu da bilemiyorum. Her geçen gün insanlar bir birinden uzaklaşıp kendilerine kurmuş oldukları o küçücük dünyada yaşamlarını sürdürmeye çalışıyorlar. Çalışıyorlar diyorum çünkü gerçek yaşam bu değil. Yani tek başına kuytu bir yerde yaşam savaşı vermek gibi bir şey…

Birbirimize artık tahammül edemiyoruz. Karşıdaki insanı mutlu edecek küçük bir tebessümü bile göstermekte zorluk çeker hale gelmişiz. Bu tahammülsüzlük sürecimiz sevgisizliği, sevgisizliğimiz ise merhametsizliği doğurmaya başladı. Çünkü kalbinde sevgi tomurcukları taşıyan insan insana ve insanlığa merhamet eder. Aynı şekilde merhametli insan ise etrafına sevgi tohumları serper. Sevgimizi göstermek için hiç çaba sarf etmiyoruz. Hoş zaten insanlar sevgiyi o kadar basit şeylere indirgemişler ki buna sevgi bile denemez açıkçası. Yani sevgi bir çıkar ve ticari bir amaç gibi kullanılmaya başlanmış günümüzde. Keşke sevgimiz Adem ve Havva’nınki gibi temiz kala bilseydi.

Bizi her geçen gün etkisi altına almaya çalışan teknolojiye rağmen-sakın yanlış anlamayın teknolojiyi küçümseyip kötülemiyorum hem hayatta neyi kötüye kullanmak isterseniz o şey kötü olur-annenize, babanıza, kardeşlerinize, arkadaşlarınıza ve diğer tüm sevdiklerinize sevginizi göstermenin yollarını arayın, onlarla gözlerinizi kaçırmadan konuşun çünkü eğer gerçekten seviyorsanız bunu gözleriniz en güzel şekilde ifade eder.Ama siz, siz olun sevginizi gerçekten hak eden insanlara gösterin. Çünkü gerçek sevgiyi bu zamanda hak eden çok nadir insan var. Yazarın dediği gibi bir insanı sevmekle başlıyor her şey gerisi kendiliğinden geliyor. Merhamet ve sevgi dolu yarınlara.

Necla Enser