Kocaman dağlarla çevrili bir orman varmış. Masmavi bir göl bu ormanın tam ortasındaymış. Gölün etrafı ağaçlarla çevriliymiş. Gölün çevresinde tavşandan tutun aslanlara kadar çok hayvan varmış. Kuşların cıvıldaşmaları ortama ayrı bir renk katıyormuş. Ormandaki bütün canlılar iyi geçinirlermiş. Göle inmeyen hayvan yokmuş. Göl de gelen misafirlerden çok hoşlanırmış.

Ormanda, vırak vırak diye ses çıkaran kurbağalar, kocaman kulaklı filler, salım salım yürüyen zürafalar, daldan dala zıplayan maymunlar, şempanzeler, orangutanlar, her an güçsüz ve hastalıklı avları yakalamak için tetikte bekleyen aslanlar, geyikler, ceylanlar, ağızları devamlı kemiren sincaplar ve daha neler neler varmış. İşte bunca sevimli hayvanın arkadaşları olan timsah kardeşler de gölün tadını çıkarırlarmış.

O gün gene timsah kardeşler ailece gölde yüzüyorlarmış. Tombul timsah çok tatlı yiyor, sürekli annesinden şeker istiyormuş. Böyle olunca da Tombul timsahın dişi çok ağrımaya başlamış. Ne yaptıysalar canının yanması geçmemiş, dişini iyileştirememişler. Baba timsah söylenmiş. “Ah yavrum, canım evladım! Hiç söz dinlemiyorsun. Yediğin şekerlemeler, şimdi seni acıdan kurtarsınlar. Dişlerini fırçalamayı artık unutmazsın İnşallah.”

Tombul timsahımız yaptıklarının hatalı olduğunu anlamış. Ama artık vakit çok geçmiş. Çoktan dişleri çürümeye başlamış. Anne timsah, “Evladım, bari çıkacak olan sağlam dişlerine iyi bak. Şimdi doktor amcaya gideceğiz, seni tedavi edecek” demiş. Çektiği ağrılardan ders alan yavru timsah, artık dişlerini sabah akşam fırçalamaya başlamış. Bazen dişlerinin arasına kaçan artıkları da minik kuşlar temizleyiveriyormuş. Avlarını parçalayarak yiyen timsah, bu kuşlara hiç zarar vermiyorlarmış. Çünkü Allah, timsahların diş temizliği için bu kuşları görevlendirmiş. Etrafta timsahlara yem olmaktan korkan hayvanlar, bir türlü bu olaya akıl erdiremezlermiş. “Yahu, timsahların kocaman vücutlarına bakın!  Bir de şu minicik kuşlara…” diyerek hayretlerini ifade ederlermiş.

Bütün hayvanlar, Yaratanın mucizeleri değil miymiş?