Maruf adıyla “Hasırcı abi.” Mütebessim, nur yüzlü adam. Mütevazı dükkanında rızkının peşinde mütevekkil ve mükavim bir insandı.

Üstadın türbedarıydın. 52 yıldır, Üstadın kabrine su döktün, etrafını temizledin, bakımını yaptın. Son Urfa’ya gelişlerimin birinde sizi görev başında görmüştüm.

Tarihten kalan o türbedar şerefini manevi bir haz ve mütevazı bir asaletle yaptın hep.
Türbedarlık vazifesini bizzat Üstaddan almıştın. Vefatından önce İpek Palas otelinde kapısında beklemiş, ziyaret etmek istemiştin. Zübeyir Ağabey, 'Gel kahraman kardeşim' diye çağırdığında, hemen Üstadın yanına gitmiştin.

Türbadarlık için hazırdın. Üstad ise “Niçin gelmiş, ne istiyor?” diye sorduğunda, “Evlatlığa ve talebeliğe kabul etmesi için geldim” demiştin.

Üstad Hazretleri ise başını sallayarak “Evet” dediğini sizden öğrenmiştik. Ve Zübeyir Ağabey, 'Gel, otur' dediğinde, Üstadın son demlerinde bir yol arkadaşıydın.

İkinci defa Üstadın ziyaretine gidişini ise Hasırcı ağabeyden aktaralım:
“Ertesi gün içim çok sıkılmıştı. Yine 27 numaralı odaya girdim, Üstad beni sakalımdan öptü. Zübeyir Ağabeye, 'Bu benimle görüşmüştü, yine niye geldi?'
Ben Zübeyir Ağabeye, 'Geldim, ama bu defa gitmem Ağabey' dedim.
Baktım Üstad Hazretleri tebessüm buyurdular.”

Evet, göreve başlamanın tasdik anı bu.
Bu bir görevlendirmeydi. 52 yıl sürecek bir türbedarlığın kaderi tecellisiydi. Zamanın ruhuna ve kalbine nakşettiği sadakatin bir kabulüydü.

Öyle de oldu. Çağımızda vefa arayanların, Hasırcı ağabeyin Üstadıyla olan bu erişilmez bağına ve temsiline ve alakasına dair öğreneceği çok şey var.

Esnaftın, dünyaca az okumuştun ama çok biliyordun.. Çünkü Risale-i Nur’la geçen bir ömrün daimi talebesiydin, onunla hemhal idin.

İkramı severdin. Bir gün akranlarından bir arkadaşın İstanbul’dan gelmişti, “Hadi bize yemek yedir” demişti. Sen ise parasızdın, çarçabuk mezatta ceketini satıp, dostuna istediğin ikramda bulunmuştun. Yoklukta bir varlıktın.

Duruşunda bir metanet ve sessiz vicdanın asli temsili vardı.
Halil İbrahim Dergahı’nda boş mezarda Üstadın hizmetine adanmış ve ona her gün dualar gönderen bir alicenaplıkla yaşadın, yaşattın.

Muhabbet sofralarının vazgeçilmeziydin.
Gerçek bir hasırcıydın. Gönlünü sermiştin hasır olarak. Yüreğin vardı. Uzaktan da olsa, az görüşsek de, yaşımın bilemediği, hafızanın bir çok noktasına aşina olmasam da, ortaokul yıllarımızdan itibaren her gördüğümde ve sonrasında sevimli bir yüzdün. Tıpkı rahmet-i rahmana giden genç nur siması rahmetli Ekrem Kara, sonrasında Eyüp Karakeçili, Tahir Küçük, Mehmet Yeşilnacar, Mehmet Ağı, Mahmut Karataş ağabeyler gibi.

60’lı yılların nur nesli, metanet abidesi ve Urfa’ya gelen ağabeylerin ev sahipleri bu aziz insanlar ve şu an hayatta olanları, yüreğimizde ve duygularımızda sızısını hissettiğimiz sessiz kahramanlardır.

Ağlamaklı bir ses, ölümüne/cennetine teslim olsa da hicranın ahiret yurduna kalmış bir çok bakiye ile birlikte Hasırcı ağabeyin şahsında, mazinin derinliklerinde saklı tuttuğu hatıraları çıkarıp önümüze koyuyor.

Şükür Rabbime diyorsunuz.
İyi ki bu müstesna insanlar vardı bu ülkede, bu şehirde ve hayatımızda.

Geçen yıl Said Hasırcı kardeşimle başka bir nur beldesi Isparta’da karşılaştığımızda, Hasırcı abinin yeryüzüne serdiği o gönül hasırını bir daha yad ettim.

İkramınla kerim oldun. Hizmetinle müdavim oldun. Tebessümünle ağabey oldun Hasırcı ağabey.
Allah gani gani rahmet etsin.

Cennet mekanda inşallah türbedarı olduğun zatla berabersin Hasırcı ağabey.
Her ölüm seninki gibi ardında bir sadakati ve vefayı bırakıp gitse bu dünyadan, hasırı serilidir o cennet diyarlarda inşallah.

Bu vesileyle, Hasırcı ailesinin ve nur beldesi Urfa’nın başı sağolsun. Türbedar ruhuna binlercesini vekil bırakarak gittin.

Ailesine ve yakınlarına sabr-ı cemil niyaz ediyorum.