Lütfen ülfeti yırtarak okuyalım!

Ülfet, büyük bela… Bulaşıcı bir hastalık… Zihnin üzerine yapışan bir sümük… Bakar körlük… Basarın değil basiretin kapanması… Güzide melekenin kapanması… Kalp gözünün… Latife-i rabbaniye’nin…

‘Gözleri vardır görmezler, kulakları vardır işitmezler, kalpleri vardır hissetmezler... ’(Araf, 179)

‘Onlar sağır, dilsiz ve kördürler.’(Bakara,18)

Bu acı hitap veya sitem ilk bakışta yani ‘zahiren’ ve ‘sarihen’ müşriklere ama ‘remzen’ ve ‘telmihen’ ülfetin kurbanı olmuş, bakışları ülfet ve gaflet ile malul, basiret gözü yara almış veya kapanmış bütün müminlere. Hakikate karşı şartlanmış olanlara. Bakar körlere.

Lütfen ülfeti yırtarak okuyalım!

Nur külliyatının muhtelif yerlerinde önemle vurgulandığı üzere “…eğer eşya Allah’ın icadı olmazsa bugün bir kuruşa aldığımız bir nar tanesini bütün dünyayı verseydik bile alamazdık…” (22. Söz)

Bu cümlenin arkasında kainat çapında büyük, muazzam ve muhteşem bir mana saklı.

Bir nar tanesi ve kainat ilişkisi…

Şimdi bir nar tanesinin soframıza nimet olarak gelmesi için neler lazım? Sırayla gidelim.

Bir nar tanesinin arkasında ağaç var, ağacın arkasında bahçe var, bahçenin arkasından bahar var, baharın arkasında mevsimler var, mevsimlerin arkasında dünyanın yıllık ve günlük hareketi var, bu hareketlerin arkasında dünyamız var, dünyamızın arkasında güneş sistemi var, güneş siteminin arkasında Samanyolu galaksisi var, onunda arkasında kainat var…

İşte bir nar tanesinin yokluktan çıkıp varlık sahasına girerek, soframıza nimet olarak gelmesi için bütün kainat lazım. Yani bir nar tanesi eşittir kainat. Aslında bir nar tanesini yerken bir kainatı yedimizin farkında değiliz çünkü ülfetin kurbanıyız. Nimetler bu yüzden çok değerli ve paha biçilmez ve onların değerini örten küfür ise bu yüzden en büyük cinayet.

Demek bir nar tanesi kimin ise kainat onundur ya da kainat kimin ise nar tanesi onundur. Daha felsefik bir tabirle parça kimin ise bütün onundur, bütün kimin ise parça onundur.
Lütfen ülfeti yırtarak okuyalım!

Nar ağacı ve nar ilişkisi…

Neden-sonuç bağlamı içinde düşündüğümüzde ağaç, yontulmamış kaba bir kereste. Yani odun. İçinde ilim yok, hikmet yok, akıl yok, düşünce yok, irade yok, şefkat yok, acıma yok, tezgah yok, makine yok, fabrika yok… Yani bir nevi ‘yoklar ülkesi.’

Nar tanesine bakıyor, yapılışında ilim var, sanat var, hikmet var, estetik var, mühendislik var, irade var, şefkat var, merhamet var… Yani bir nevi ‘varlar ülkesi.’

Bu kadar varlığın bu kadar yokluktan çıkması hiç mümkün mü?

İşte ateizm bu soruya evet demek zorunda kaldığı için serapa cehalet, serapa karanlık, serapa gaflettir. Ve dolayısıyla ülfetin ifratıdır ateizm.

Demek şu kahrolası ülfet belası, ateizme kadar götürüyor insanı.

Yapmış olduğumuz bu çıkarımlar Jonh Hich ve Soren Kierkegaard gibi bazı filozofların zannettiği gibi bir önermeyi baştan kabul etmek yani ‘savı kanıtsamak’ değil, hakikatin izini sürmek sadece.

Ve yitik hikmetin.

Akl-ı selimin.

Kalb-i selimin izini.