Kardeşim,

Şekva ve şikâyet nefse bir sebep uzatmak, başkaca çirkinliklerin gelmesine kapı aralamaktır. Allah’tan şikâyet değil, belki mâsivasını ona şikâyet etmek elzemdir.  Kâmil insan ona derler ki kendinden geçip kendine dönebile…

Sevgili dostum,

Kâinatta her şey güzeldir, fakat hüsnün dereceleri var. Bir kısmı bizâtihi güzeldir, herkesi kendine hayran bırakır. Bazısı “dolayısıyla” güzeldir;ilk bakışta anlaşılmayan, görülmeyen, sezilmeyen güzel yönleri zamanla, tefekkürle veya tecrübe ile ortaya çıkar. Pek mühim bir kısım vardır ki onlar pek çirkin görünürler fakat öyle neticelere sebep olurlar ki hayretten insan kendini alamaz. İnsan kendi seviyesine göre bütün bu güzellik kategorilerinden birisine giren unsurları tespit ve teşhis edebilir.

Neticeleri itibariyle güzel olan şeylerin mahiyetleri anlamak ve onlarla imtihan olunmak insan için büyük bir şereftir. Çünkü insanlar en fazla bu tip durumlardan şikayet ederler. En yaygın olan ve çirkin gözüküp de neticeleri itibariyle güzel olmaya namzet olan şeyler kalbe atılan imana dair şüphelerdir. Esasında fikrin selametini ve aklın muhakemesini sağlamlaştırmak gibi büyük neticeleri olan bu tip şüpheler çoğunlukla selameti fikre açık şahıslarda görülür. Bu şüphelerin en mühim merhemi nefsini ithâm etmek ve istiğfar ile istiaze etmektir. Sonuçta pek azîm bir menfaat elde edilecek bu durumdan şikâyet etmemek ve büyük sevabı kaçırmamak her akl-ı selim olan kişinin harcıdır. Şekva değil şükür lazımdır ve senin zannettiğin gibi böylesi şüpheler önemli değildir önem vermedikçe; büyük değildir büyük görmedikçe.

Bu kısımdan olan şübehât-ı imaniye kalbimizdeki emaneti muhafaza, sultanımızın haysiyetini himaye ve izzetini vikaye içindir. Senin kalbin bu duruma razı olmadıkça ve rahatsızlığını Cenâb-ı Hakka arz ettikçe her istiğfar edişin üç hayvâni nefse fırlattığın öldürücü oklar olacaktır. Şüphe nefisle hesaplaşmanın en mühim vesilesidir; doğruyu bulmanın en mühim kapısıdır ve Rabb-i Rahim’e aşk u elesti tazelemek için mühim bir fırsattır. “Nefs-i emmâre, nefs-i levvâme ve nefs-i mülhime’nin ilaçları istiazen ve istiğfarındır. Titremen ve korkman adem-i rızana, yani bu duruma razı olmadığına bir delildir ki aklen ve vicdanen kabul etmediğini gösterir. Şüphe ise “ademî ve tahayyülî” olduğundan, yani gerçekte var olmayan sadece hayalden bir an geçip giden bir şey olduğundan bir hüküm değildir ki hakkında bir hesap tutulsun.  Belki, şüphe geldikten sonraki tavrına bakılarak senin hakkında bir hüküme varılır. Şüphe karşısında kayıtsız durmaya çalışmak, hüküm vermemek ve istiaze etmekle hem bu tehlikeli durumdan çıkabilmek hem de Bâri olan Rabbimizin rızasına vasıl olabilmek mümkündür. Böylece mühim bir sevap da elde edilir.

“El-Hükmü Lillah” kaidesince şüphe geldiğinde hüküm vermeye çabalamak değil hüküm sahibi olan Allah’a sığınmak esastır. Hucurât Suresi’nin ilk ayetlerinde buyrulduğu üzere Allah’ın ve Peygamberinin önüne geçmemek lazımdır. Madem şüpheyi yaratan, Şeytana ve şeytan vasfında olanlara yarattığı şüpheyi kullanma izni veren Cenab-ı Hakk’tır - çünkü Şeytan dahi bir perdedir, fâil-i muhtar değildir – O’ndan ne gelirse razı olmak ve şikâyet etmemek, belki şüphelerimizi O’na şikâyet etmek lazımdır. Bizim şüphelerimiz Eyyub Aleyhisselam’ın kalbine dayanmış yaralarına benzer; O mübarek üstadı rehber edinmek gerektir. Halis, safi, garazsız, lillâh için bir münacatı söylemek bizim gibilerin şanındandır.

Evet, artık sen de bir münacat yazmalısın. Kalbinin en derin ve temiz yerinden çıkacak bu münacatı, o küçük şiirimsiyi, vücudunun diğer azalarının görebileceği bir yere asmalı; her gün, en azından beş defa, kâinatın yaratılış bandosuyla beraber terennüm etmelisin.

Allah selametler ihsan etsin…