“Ey Gönül!
Cânına üflenen nefhayla yan da kavrul!
Amma lâle gibi ol ki, hâlinden sadece "yâr" haberdâr olsun.”
                                                                                         Hz. Mevlana

Lâle.. Lâl olmuş bir narin bitki..
Gül kadar dillerde değil belki..
Dile gelmeyen gönüllerde sanki..

Sessiz sâkin kendi halinde bir duruşu var..
Sanki dünyanın yükünü yüklenmiş bir hüznü var..

Üzerinde taşıdığı altı nadide yaprağı var..
İmanın altı şartını üstlenmiş gibi bir asilliği var..

Tek dalda genelde bir lâlesi var..
Kalabalıklardan uzak yaşamayı isteyen bir havası var..

Az da olsa iki lâle bir arada olan dalları var..
Birbirine yük olmadan ömrünü paylaşanları var..

Dışa kıvrıktır gül yaprakları, açılır da açılır.. taşkın bir yapısı var....
İçe doğru kavislidir lâle yaprakları, bir yere kadar açılır.. kendine göre bir sınırı var..

İçi ağlasa da bir gülün, dışarıya neş’e saçar.. deli dolu bir hâl..
Lâle ise kendini hep kararlı ve durgun kılar.. sessiz sakin ve lâl..

Asaletinin altında bir de edebi yatar..
Hüznünü içine atar, etrafına hafif bir tebessüm yayar..

Kimselere göstermez.. Lâlenin içi yanar..
Dışı da cilâlı gibidir.. Parlar da nûr saçar..

Kiminin boynu büküktür.. Dünyanın yükü altında Yaradan’dan rahmet umar..
Kimi dimdik durur.. Her şeye rağmen yıkılmadan sergiler endamlı bir vakâr..

Dervişe benzer bir hali var..
Her daim duâ eden bir edâsı var..

İmanın şartlarının asilliğini taşıyan..
Lâlenin altı yapraklı asil duruşu gibi..
İçinin yangınını gizleyip bir tek Yâr’e açan..
Lâle yapraklarının içe dönük kavsi gibi..
Dışarıya da tatlı bir tebessüm yayan..
Lâle yapraklarının nazik parlaklığı gibi..

Bir derviş misâli..
Bağrı yanık bir derviş gibi..

Lâle işte.. Lâl olmuş bir narin yâr..
Hüznünü yalnız Yâr’ine açar..
İçinde ne fırtınalar kopar..
Dışarı huzur saçar..
Her daim duâya durar..
Bir tek Yaradan’dan medet umar...

Lâle asilliğini taşıyıp, lâle tevekkülüne erebilmek duâsıyla...

Beyaz bir Lâle gibi duru ve asil gönüllülere ithaf olunur...