Nesil Yayınları’nın organize ettiği ve Tarık Zafer Tunaya’da düzenlenen Vehip Sinan’ı anma toplantısında bizden de bir görüş alınmış ve şöyle demiştik usta çizer için:
“Vehip Sinan ustanın çizgilerini ilk kez bir il devlet kütüphanesinde görmüştüm. İlkokul dördüncü sınıfa gidiyordum, yarıyıl tatiliydi ve öğretmenimiz ödev olarak bir kitap okumamızı istemişti. Arkadaşlarla birlikte kütüphaneye gidip kitap seçtik. Ben o yaşta çizgiye merakımdan dolayı, elime ilk geçen kitabı yani Topuz’u okumaya başladım. Birinci kitabın son karesi heyecanlı bir yerde bitti. Bir sonraki kitabı okuduğumda üçüncü kitabı merak etmiştim. Ama üçüncü kitap hiç basılmadı. Hala meceranın devamını merak ederim.

Topuz, Mıstık, Keloğlan, Bebe Ruhi çizgi albümleri beni çok etkilemiştir. Profesyonel çizim hayatımda hala onun izlerini taşırım. Çünkü gerek günlük gazetede çıkan çizimleri, gerekse çocuk dergilerindeki çizimlerini biriktirip saklardım. Onun çizgilerine bakarak kendi çizgimizi geliştirmeye çalışırdım. Bir nevi usta/çırak ilişkisi gibi… Derken, yıllar sonra bizim çizgiler onun izlerini taşımaya başladı.

İdeolojilerin at başı gittiği dönemde muhafazakar kalenin tek çizeriydi. Alt yapısı çok sağlamdı ve mizahın da bir onuru olduğunu hatırlattı bize. Çünkü Bab-ı Ali terbiyesinden geliyordu.

Çizgileri, mümkün olduğu kadar oval... Köşeli ve sivri çizmekten kaçınırdı. İlk bakışta size yabancı gelmeyen sanki yıllardır okuyormuşcasına sempatik bir üsluba sahipti. Yani bir taraftan Disney’i hatırlatan üslup, bir taraftan bizim diyebileceğimiz karakterler… Doğu ile Batının sentezi gibi.

Tercüman Çocuk’tan sonra Can Kardeş… Ardından Türkiye Çocuk dergisinde çizgilerini cömertçe sergiledi. Nereye gitse, içinde yaşattığı Topuz ve Tamer’i beraberinde götürdü.
Eserleri çocuklara yönelik gibi görünse de aslında muhatabı, geleceğin büyükleriydi.  Her macerada bir ironi gizliydi.

Siyasi karikatürler onun günlük fikir bahçesiydi. Her taşlama, bir ‘saptama’ydı. Ya da her ‘saptama’ bir taşlama. Sinan fikirlerini çizgiye dökerken, kimseyi incitmedi, küstürmedi ve darıltmadı. Yazısız karikatürlerinde bile sanki çizgiler kağıttan fırlayacakmış gibi kıpır kıpırdı. Çizgilerdeki hareketlilik insanın yüzüne tebessüm olarak geri dönerdi.

Can Kardeş Yayın Koordinatörü olduğum dönem bir arkadaşımla Vehip Sinan’ı ziyarete gittiğimde donanımlı bir masa bekliyordum. Hani klâsik ressam masaları vardır;  hafif eğimli bir yüzü, sağında ve solunda monte edilmiş küçük ışıkları olan… Ama o ne? Ne kocaman bir masa var, ne de ışık? Bunca yıldır hayranlıkla izlediğim çizgileri nasıl çiziyorsunuz diye sorduğumda, dizinin üstüne bir yastık, onun da üstüne parşömen ve onun üzerine de normal bir kağıt koyarak gösterdi. Usta çizer masada çizmektense böyle çizmeyi daha uygun gördüğünü söyledi. Gülüştük.

Vehip Sinan’ın bunca yıla rağmen halâ onu takip eden bir kitlesi var... Bir dönem okurları olan çocuklar büyüdü… Şimdi onun çocukları Vehip Sinan’la tanışıyor. Topuz hala kitap olarak basılıyor ve ben onun çizimlerini boyamaktan şeref duyuyorum.
Kimbilir daha kaç çocuk Vehip Sinan’ı kütüphanelerden tanıyacak ve onun çizimleriyle büyüyecek?” (02.03.2010)
*
Usta çizer şimdi Hak’ka yürüdü.
Bu kadar sözden sonra ilave edilecek söz kalmıyor.
Sadece dudaklarımızdan:
“İnna Lillah-i ve inna ileyhi raciun” ayet-i kerimesi dökülüyor.
“Şanı yüce olan Allah’a hamdolsun! Biz, O’ndan geldik ve yine O’na döneceğiz.” (Bakara 156)

Bu satırları gece vefat haberi geldikten sonra kaleme almıştım. Cenaze namazı ise Fatih camiinde öğle namazından sonra kılındı.

Usta karikatürist Vehip Sinan'ı Fatih Camii'nden uğurladık. Cenazeye bir çok eski mesai aradaşları ve gazeteci katıldı. Kız kardeşi Emel Sinan çok üzgündü. "Allah sabır versin" diyenlere uzun "ömür uzun olmasın ama Allah hayırlı ömür versin" diye cevap verdi. Vehip Sinan'ın cenazesi daha sonra dualar eşliğinde Kozlu mezarlığına defnedildi.