Tüketim üreten sistem, dünyaya, dünyalara hâkim olmuş; gel de kanaate kanaat et! Zamanın ahirinde sisteme baş kaldırmak zor iş! Zor yaşantılardan geçiyoruz; konfor ve lüks almış başını gidiyorken.

Rahat rahatsız edilmek istenmiyor, kanaat bilgi düzeyinden kalsın, kitaplarda yazılı dursun deniyor. Hazine ve kanaat zihnen belki anlaşılıyor, kalben kabullenilmiyor, kabullenilmeyince hayata hal olarak yansımıyor. Sanal bir savunma refleksinde öte gitmiyor kanaat ve hakkına razı olmak.

Sohbetleri belki bazen süslüyor bu iki kavram; derinliğine inilmiyor, hayatı ilmik ilmik dokumuyor, sadece dokunuyor gidiyor; başka sohbetlere, başka konuşmalara uğruyor!

Rahata kanaat etmek razı olunur bir hal değil. Bu zamanda farzları yerine getirmek, kebairi terk etmek söylenildiği kadar uygulaması kolay olmuyor. Haramlar bu kadar rahat işlenirken helale kanaat etmek büyük cihat.

İddialı konuşmak, sesini yükseltmeye benzemez; tesirli bir eser vermek, etkili bir hayat yaşamak. Bediüzzaman menkıbeleri anlatmak, kıssalar söylemek; ne hisse veriyor hayat heybemize?

Kanaat etmek sessizliktir, razı olmak iddiasızlıktır. Bakış nereye, kıble nerede?

Tüketim ise gürültü çıkarır, israf bir iddiadır. Varlık sütunu dikilir; kartlara bölünmüş aylar, senelere ayrılmış ödemelerle. Ömür ne kadar ki?

Münker Nekir evin var mı diye soracak mı? Araba modeli geçer şey mi berzahta, ya sırat ne ile geçilir? Çok basit gibi gelen şeyler, ancak umumi yaşantıya bakılınca sanki böyleymiş gibi hayat sürüyoruz.

Laf başına gelince dünya! Külaha mı söyleniyor o söz, ya da külahlar mı dinliyor?

Sadelik basitlik gibi görülürken, hiçlik hiç kabul edilir olmuyor. Apoletlerle gezmeye o kadar alışmışız ki küçük tenkit, küçük kaybediş üzüyor!

İddiasız ve sessizlikle hiçliğe kanaat etmek, sadeliğe razı olmak; dünyaya hâkim olmuş sisteme dünya büyüklüğünde karşı durmaktır. Kanaat edene çok kolay bir dik duruştur bu, rıza göstermeyene dünya kadar zordur!

Küçük dünyamıza kanaat hakikati hâkim olursa, koca dünya ayaklarımızın altında esir olur vesselam.