Kırık kandil içre yanar Barla

Ben kelimelerden inşa ettim dünyamı, yani seni.
Günlüğümde bahsettiğim, ruhumda kendisini anlattığım, kalbimin bozkırlarında vuslata erdiğim sevgili sendin.
Üzerine şiirler okuduğum, ellerim havada duamı şaşırdığım sevgili sendin.
Kestane rengi saçlılarını bir kitap gibi okuya okuya dokuduğum yarim sendin.

Her gittiğim yere bir bedende iki ruh ile gittim.
Biri sen oldun, diğeri de senin gölgende ben.
Seninle iki kişi olduk da, şöyle isimlerimizi bir sayfada yan yana yazamadık.

Seni kelimelerden oluşturmuş, kalemimle cisimleştirmiştim.
O zamanlar seni ruhumun dağlarına, taşlarına yazmıştım.
Şimdi seni daha iyi okuyorum.

Artık benim için, herkesin anladığı manada anlamsızlaşıyorsun.
Yine ela bir gökyüzü olan gözlerinde bir martı heyecanıyla kanat çırpıyorum.
Ama artık bazen kanadım kırılıyor, sendeliyorum.

Elbette bir zamanlar aşık olduğum kişiyi ertesi gün unutacak kadar karaktersiz ve dengesiz değilim.
Ama sen de anla ki artık aşkın yükünü taşımakta zorlanıyorum.
Ama sen de anla ki artık aşkın hakkını vermekte zorlanıyorum.

Şimdi ben unutmakla hatırlamak arasında bir yerlerde kalacağım bir zaman.
Kelimelerim seni anlatacak sabaha kadar, ben akşama kadar yazdıklarımı, yani seni inkar edeceğim.

Çoktan unuturdum ben seni çoktan…
Ah kırık kandil gibi yanıp sönen şu rüyalar olmasa…
Ah bana rüyalarda gülüp duran şu Ceylan gözlerin olmasa…
Ah dünyalar ve rüyalar bağışlayan Sungur gözlerin olmasa Barla…
Ah şu Bayramlar, Hüsnü Bayramlar, Fakazlılar olmasa.
Çoktan unuturdum ben seni çoktan ah dualar gibi inleyen “Barla.m Lahikaları” olmasa…

Kırık bir kandilim ki şimdi bir yanım ışık veriyor, bir yanım ateş.
Kırık bir kandilim ki şimdi bir yanım aşk veriyor, bir yanım hasret.
Kırık bir kandilim ki şimdi bir yanım ağlıyor, bir yanım ağırıyor.

Şimdi nasıl çıkar “Barla.m Lahikaları” bu aşk “Külliyatından”.
Şimdi nasıl çıkar Zübeyirler, Sungurlar, Ceylanlar bu rüyalardan. 
Şimdi nasıl yaşar Hafız Aliler, Hasan Feyziler, Asımlar bu aşktan.